HIPERWENTYLACJA W TERAPII PIERWOTNEJ

Hiperwentylacja z typowymi dla niej skurczami w rękach, nogach i wokół ust występuje w czasie terapii pierwotnej z reguły tylko wtedy, gdy ktoś ze strachu przed wyrażeniem uczucia wobec innej osoby wycofuje się w głąb siebie, a więc unika związku i zamiast tego somatyzuje. Dlatego też symptomy wywoływane przez hiperwentylację znikają natychmiast, gdy relacja zostaje nawiązana, a tłumione uczucie wyrażone słowem i głosem. Nieważne, czy chodzi o aktualny czy o ponownie przeżywany wcześniejszy związek. Hiperwentylacja okazuje się więc w tym kontekście oporem. Ponowne przeżycie narodzin w terapii pierwotnej zaczyna się oddychaniem tak samo gwałtownym, jak oddychanie w czasie porodu. Takie oddychanie jest sygnałem, że w terapii muszą zostać przeżyte narodziny. Jeśli klient, podobnie jak w czasie porodu, zacznie się mocno poruszać, skurcze znikną. Powtórne przeżycie narodzin jest wspierane przez wyłączenie głosu, a więc przez bezdźwięczne oddychanie.