Universum

Niezależnie od tego, co starasz się osiągnąć, podejmując każdą próbę musisz zdobywać nowe umiejętności. To, jak efektywnie i skutecznie będziesz się ich uczyć, może mieć olbrzymie znaczenie. Powinieneś zwrócić uwagę na dwa obszary o kluczowym znaczeniu — są nimi sposoby osiągania dobrej formy od samego początku oraz sposoby na skuteczne przeprogramowanie kiepskiej formy powstałej na skutek złych przyzwyczajeń.
W pewnym popularnym eksperymencie poproszono studentów college'u, aby oddawali trzy rzuty osobiste po „przećwiczeniu" ich zarówno w myślach, jak i na boisku. Nie było zaskoczeniem, że studenci, którzy w ogóle nie ćwiczyli, nie osiągali żadnej poprawy. Bardziej zaskakujące było to, że studenci, którzy podzielili swój czas po połowie na myślowe „próby" i faktyczne ćwiczenia, uzyskiwali o punkt więcej niż ci, którzy przez cały czas ćwiczyli na boisku. Był to jeden z pierwszych dowodów świadczących o tym, że wizualizacja ma sens. Dzięki NLP rozumiemy, dlaczego jest to możliwe. Myślowe „próby" stymulują i wzmacniają te same ścieżki nerwowe i ruchy mikromięśni co faktyczne ćwiczenia. Ciało i umysł uczą się, zapamiętują i wyrabiają nawyki na obydwa sposoby.
Niezależnie od tego, czy masz trafić kijem w piłkę, napisać raport czy przeprowadzić prezentację dla zarządu, możesz wykorzystać tę technikę do własnych potrzeb. Gdy osiągasz nadzwyczajne rezultaty, możesz zwiększyć szansę na to, że w przyszłości pójdzie Ci równie dobrze, jeśli poświęcisz chwilę na „przećwiczenie" doskonałości w myślach. Ponieważ właśnie ją osiągnąłeś, zachowane w ciele i w umyśle wzorce są jeszcze świeże. Przeprowadzane w myślach próby umożliwią Ci ponowne uzyskiwanie dostępu do takich ścieżek za każdym razem, gdy będziesz znów przeżywać dane doświadczenie — dziś, jutro i w najbliższych tygodniach. Odtwarzanie doskonałości sprawia, że staje się ona coraz regularniejszym i coraz bardziej typowym wzorcem efektywności.
Z drugiej strony, jeśli popadłeś w nawyk, który do niczego Ci się już nie przydaje, niezależnie od tego, czy chodzi o niewłaściwą postawę w sporcie, czy inny bezużyteczny wzorzec zachowania taki jak trema, możesz go wyeliminować, „kasując" go i „nagrywając" zamiast niego nowy sposób postępowania.
Aby to zrobić, najpierw przeanalizuj swoje niepożądane doświadczenia z pozycji zdysocjowanej. Zobacz film przedstawiający Ciebie, gdy angażujesz się w niepożądany nawyk. Czy zakładając, że początek filmu pozostanie taki sam, byłbyś w stanie wyobrazić sobie, że ciąg dalszy okaże się nieco inny? Obejrzyj film jeszcze raz od początku, tylko tym razem zobacz, jak wybierasz bardziej użyteczną reakcję. Wypróbuj kilka wersji i wybierz tę, która spodoba Ci się najbardziej. Teraz zaangażuj się w taki zmieniony film tak, jakby był prawdziwym, zasocjowanym doświadczeniem. Zacznij od początku i intensywnie go przeżywaj, tak jakby wszystkie zdarzenia, które przedstawia, działy się właśnie teraz. Gdy skończysz, znajdziesz się na nowym szlaku i będziesz dysponować nową naturalną reakcją.

Jednym ze sposobów na osiągnięcie doskonałości jest usunięcie przeszkód i trudności, które blokują drogę do celu. Inny polega na wzmacnianiu doskonałości tak bardzo, żeby owe przeszkody zamieniły się w „kamyki przydrożne". Wybierz dziedzinę życia, w której już osiągnąłeś doskonałość. Znajdź prawdziwe, konkretne zdarzenie — wspomnienie osobistej doskonałości, które z przyjemnością sobie przypominasz i ponownie przeżywasz. Gdy zaczniesz znów się w nie angażować, zacznij również je wzmacniać. Spraw, aby stało się większe, jaśniejsze, bardziej kolorowe i bardziej przekonujące. Czerpiąc radość z tego doświadczenia, zastanów się, w jakich okolicznościach chciałbyś powtórzyć je w najbliższej przyszłości. Żywo wyobraź sobie, że wszystko dzieje się właśnie teraz. A w jakich okolicznościach chciałbyś korzystać z takiego zasobu w przyszłości? Weź go tam ze sobą i zauważ, jak rzeczywista wydaje się teraz owa „doskonała przyszłość". Kontynuuj umieszczanie takiej wzmocnionej doskonałości w swojej przyszłości wszędzie tam, gdzie będziesz jej pragnąć lub potrzebować. Gdy stwierdzisz już, że udało Ci się ją „posiać" we wszystkich pożądanych momentach, przejdź do kolejnego wspomnienia osobistej doskonałości i powtórz cały proces. Wzmacniając coraz więcej chwil osobistej doskonałości i umieszczając je w przyszłości, podniesiesz całkowitą jakość życia oraz poziom efektywności — sprawisz, że chwile doskonałości będą zdarzać się znacznie częściej.

Wielu ludzi, myśląc o osiągnięciu szczytowych możliwości, zwraca uwagę na przeszkody, które ich zdaniem znajdują się na drodze do sukcesu. Cytują Henry'ego Forda, mówiąc: „Jeżeli sądzisz, że możesz coś zrobić, albo że nie uda Ci się tego zrobić, masz rację". Osiągnięcie szczytowych możliwości ma znacznie więcej wspólnego z tym, co myślimy o naszych doświadczeniach, niż z tym, czego faktycznie doświadczamy.
Aby to sobie udowodnić, zacznij od zwrócenia uwagi na to, w jaki sposób „kodujesz" w umyśle pozytywne i negatywne wspomnienia. Czy jesteś zasocjowany („we" wspomnieniach tak, jakby działy się właśnie teraz), czy zdysocjowany (oglądasz siebie na ekranie telewizyjnym lub kinowym). Poświęć trochę czasu, aby to sprawdzić, wykorzystując co najmniej dziesięć wspomnień. Być może zechcesz nawet sporządzić ich listę. Bardzo często ludzie zauważają, że mimo woli kodują wiele negatywnych wspomnień w formie zasocjowanej i ponownie intensywnie je przeżywają, odczuwając negatywne emocje w najmniej odpowiednich momentach. Mogą na przykład przypominać sobie, jak nie trafili kijem w piłkę, gdy wszyscy tego od nich oczekiwali, czy ponownie przeżywać w wyobraźni popełnioną gafę, gdy mają przemówić do publiczności — mogą też pamiętać wcześniejsze porażki, gdy mają szansę stworzyć nowy związek.
Spójrzmy teraz z innej strony. Sprawdź, czy jesteś w stanie asocjować się z pozytywnymi i twórczymi wspomnieniami. Zbyt często zdarza się, że ludzie kodują je w formie zdysocjowanej i w ten sposób blokują sobie dostęp do własnych zasobów. Obydwa programy pamięciowe można zmienić na lepsze.
Zacznij od wyobrażenia sobie pojedynczego złego wspomnienia, które jest konkretne i zasocjowane. Gdy zaczniesz ponownie je przeżywać, żywo wyobraź sobie, jak z niego „wychodzisz" i zaczynasz je oglądać z pewnej odległości — wokół takiego obrazu znajduje się duża czarna rama, a on sam jest za grubą szybą oddzielającą to, co znajduje się w ciężkiej ramie, od wszystkiego, co znajduje się poza nią. Sprawdź umieszczony w ciężkiej ramie obraz, aby upewnić się, że ów młodszy Ty z tamtych czasów naprawdę znajduje się na obrazie, podczas gdy Ty znajdujesz się poza nim. Poświęć nieco czasu, aby powtórzyć ten proces dla każdego zasocjowanego złego wspomnienia, które chciałbyś zmienić. Jeżeli jest ich sporo, możesz podzielić je tak, aby codziennie zmieniać po dziesięć, dopóki nie skończysz.
Gdy już zdystansujesz się od dziesięciu złych wspomnień, skoncentruj się na wspomnieniach pozytywnych. Jeżeli stwierdzisz, że niektóre z nich zostały zakodowane w postaci zdysocjowanej, zacznij od wybrania jednego, konkretnego dobrego wspomnienia i zaangażowania się w nie, tak aby otoczyła Cię jego sceneria — powinieneś mieć wrażenie, że wszystko dzieje się właśnie teraz, w żywych kolorach i rzeczywistych rozmiarach. Pozostaw je w formie zasocjowanej i powtórz taki sam proces dla każdego zdysocjowanego wspomnienia, które uda Ci się odnaleźć. Jeżeli jest ich sporo, możesz podzielić je tak, aby codziennie zmieniać po dziesięć, dopóki nie zakończysz transformacji.
Ćwicząc codziennie proces izolowania się od negatywnych wspomnień i integrowania się z pozytywnymi, przekażesz umysłowi komunikat dotyczący tego, w jaki sposób chciałbyś kodować swoje wspomnienia. Nie ustawaj w angażowaniu się w ten proces, a po kilku tygodniach pewnego ranka obudzisz się, aby stwierdzić, że wszystkie wspomnienia zmieniły się na Twoją korzyść.

W tym dniu odpoczynku poświęć kilka chwil ze swojego napiętego rozkładu zajęć, aby pomyśleć o ludziach, którzy Cię kochają i którym na Tobie zależy. To oczywiste, że miałeś wpływ na ich życie. Poświęć kilka minut na każdego z nich po kolei i wyobraź sobie, co byś czuł, będąc tą osobą i doceniając to, co ona docenia w Tobie. Przede wszystkim najprawdopodobniej zwrócisz uwagę na to, co zrobiłeś i kim byłeś dla tej ukochanej osoby. Możliwe, że przypomnisz sobie najbardziej dramatyczne sytuacje, w które byliście zaangażowani. Poświęć też nieco czasu, żeby zauważyć, w jaki sposób Twoja obecność — w ciszy, w radości, w powadze, po prostu obecność — wpłynęła na tę osobę. Gdy już dasz sobie okazję, żeby docenić tę perspektywę, przejdź do następnej osoby, a następnie do jeszcze jednej. Kiedy skończysz to ćwiczenie, zwróć uwagę na wzorce myśli świadczących o docenianiu. Czy różnią się od tego, czego spodziewałeś się przed rozpoczęciem ćwiczenia? Poświęć jeszcze kilka chwil ciszy i postaraj się wchłonąć możliwie jak najwięcej miłości, wdzięczności i uznania, które właśnie odkryłeś. Jeżeli stwierdzisz, że warto byłoby do kogoś zadzwonić, wysłać kartkę z podziękowaniami albo poświęcić chwilę na medytację lub modlitwę bądź na zrobienie czegoś, co sprawi, że takie doświadczenia w przyszłości będą mieć większy udział w Twoim życiu, pozwól, aby Twoje serce było Ci przewodnikiem.