Komentarze: 1
Przedwczesny wytrysk, to znaczy taki, który następuje wcześniej niż życzyliby sobie obydwoje partnerzy bądź jedno z nich, jest problemem wyłącznie psychologicznym. Obojętnie, czy klasyfikuje się go jako odruch, czy też jako reakcję wyuczoną, z kryjącą się za tym motywacją, to najczęstsze zaburzenie u mężczyzn ma swe źródło w psychice. Z badań Mastersa i Johnson wynika, że mężczyzna uczy się przedwczesnego wytrysku w czasie pierwszych, przypadkowych stosunków seksualnych, kojarzonych z poczuciem winy, z pośpiechem bądź z obawą, że ktoś to wykryje. Impotencja to niemożność osiągnięcia erekcji lub jej utrzymania w czasie pożądania seksualnego. Stan ten rzeczywiście jest w pewnym stopniu medycznie uzasadniony, na przykład zaburzeniami w działaniu hormonów przysadki, tarczycy lub jąder. Wystąpić może również u chorego na cukrzycę i u każdego, kto jest ogólnie osłabiony chorobą lub działaniem ubocznym leków. Alkohol, marihuana i inne narkotyki mogą również wywoływać przejściową impotencję, szczególnie u osób silnie uzależnionych. Jednakże w większości przypadków i to także sprowadza się do problemu psychicznego. Powstaje wtedy, gdy z seksem wiąże się lęk, poczucie winy lub też niepokój o należyte zaspokojenie partnerki, przy czym to ostatnie jest, jak się zdaje, przyczyną najważniejszą. Skrywany lęk przed niepowodzeniem sprawia, że naturalny wzwód staje się niemożliwy.
Chociaż osobiście uważam, iż brak jest przekonywających argumentów co do powodów zaburzeń seksualnych u kobiet, jest kilka czynników, które mogą się do nich przyczyniać. Jeżeli dziewczynka czuje, że jej rodzice, a szczególnie matka, mają negatywny stosunek do seksu lub jeśli niewinne pod tym względem dziecko jest świadkiem zbliżenia seksualnego i stanie się to przyczyną urazu, wtedy mogą się u niej, kobiety już dorosłej, pojawić problemy seksualne. Inną, niezwykle częstą przyczyną, są uczucia negatywne, niekoniecznie seksualne, w stosunku do męża czy partnera lub do małżeństwa. Często w zachowaniu męża znajduje ona coś, co ją bezustannie denerwuje, choć może mu tego nie okazywać. Może to też być głęboko zakorzenione uprzedzenie do seksu, przekazane jej przez rodziców bądź nauczycieli religii. Każda z tych sytuacji może powodować zahamowania, które blokują doznanie rozkoszy seksualnej. Niezależnie od przyczyn zaburzenia i zmian chorobowych możliwych do rozpoznania i leczenia, rezultat jest zawsze ten sam: pacjentka zaczyna dokładnie analizować swe zachowanie i pobudliwość seksualną. Nie potrafi zwyczajnie cieszyć się stosunkiem płciowym. Ciągłe myśli o nim najwyraźniej nie pozwalają jej na swobodną reakcję od pierwszych chwil zbliżenia. Do orgazmu nie dochodzi przede wszystkim dlatego, że nie wiedzie do niego droga naturalna i stosunek nie odbywa się w pogodnej atmosferze; przecież orgazm jest doznaniem szczytowym, możliwym tylko wtedy, gdy następuje swobodnie, bez natrętnych myśli. W idealnej sytuacji, w takiej chwili przeżycie to góruje nad wszelkimi myślami. Wszystkie niemal badania tego zagadnienia kończą się wnioskiem, iż nadmierny niepokój o właściwą reakcję przyczynia się do zaburzeń seksualnych u kobiet.
Coraz więcej pacjentów szuka porady lekarskiej w sprawach seksualnych. W pewnym stopniu tłumaczy się to większą swobodą mówienia o czymś, co dawniej było tabu, choć według mnie dowodzi to również szerszego obecnie występowania niedomagań seksualnych. Możliwe, iż społeczeństwo poświęca więcej uwagi powierzchownemu traktowaniu seksu w prasie i rozrywce, choć równie prawdopodobne jest, że ludzie nim się bardziej przejmują i nie są już pewni, co jest normalne i zdrowe. Zaburzenia seksualne klasycznie dzieli się na dwie szerokie kategorie: zmiany libido (popędu seksualnego) oraz problemy z osiąganiem satysfakcji i zaspokojenia seksualnego. Kobiety na ogół uskarżają się lekarzom na brak dostatecznych podniet w czasie aktu płciowego i nieosiąganie orgazmu. Mężczyznom najczęściej dokucza przedwczesny wytrysk i impotencja.
Jest to najczęściej spotykane schorzenie żołądkowo-jelitowe w praktyce klinicznej. Powoduje znaczne dolegliwości i jest niezmiernie trudne do leczenia. Głównymi objawami są uporczywe bóle w podbrzuszu i biegunki na przemian z okresami zaparć stolca. Charakterystyczną cechą osobowości pacjentów jest umiarkowany stopień neurotyzmu. Specjaliści wciąż zastanawiają się, czy ludzie ci są wytrąceni z równowagi psychicznej z powodu objawów choroby, czy też objawy te wystąpiły po raz pierwszy w rezultacie zaburzeń emocjonalnych - wydaje się, że jest to błędne koło. Objawy fizyczne same w sobie są raczej trudne do bezpośredniego leczenia, ale warto zauważyć, że skuteczne leczenie objawów neurotycznych na ogół powoduje ustąpienie objawów fizycznych. Z kolei usunięcie zaburzeń czynnościowych i regulacja oddawania stolca, szczególnie w lżejszych przypadkach, oznacza, iż bezpośredni niepokój i zmartwienie również znikają. Są to dalsze przykłady potwierdzające, że ilekroć w medycynie prowadzi się badania procesów chorobowych, za każdym razem okazuje się, iż psyche oddziaływa na somę, umysł oddziaływa na ciało. Gdy stan psychiczny powoduje szkodliwe zmiany fizjologiczne, w rezultacie dochodzi do tego, co nazywamy procesem chorobowym.