Komentarze: 0
1) Sprzeczki o spadek zasłaniają fakt, że żadne dziecko nie ma do niego prawa. Rozwiązanie dla Ciebie: Wewnętrznie uznaj, że dostałaś wystarczająco dużo i że Twoi rodzice mają prawo rozporządzać wedle własnego uznania tym, co do nich należy. Nie musisz tego nikomu mówić, bo nie jesteś po to, żeby ulżyć sumieniu innych, gdy odczuwają swoje zachowanie jako niesprawiedliwe albo nie fair. W ten sposób Twoja dusza pozostanie podwójnie wolna i czysta. Ponadto ten, kto mniej liczy na spadek, ma więcej energii do działania, a często także - jakkolwiek będzie się to tłumaczyć - szczęśliwszą rękę w zarządzaniu tym, co ma, i w pomnażaniu tego. 2) Moja propozycja jest następująca: Pojedź sama na urodziny Twoich rodziców. Zachowuj się serdecznie wobec nich, jednak również pokaż im swoim zachowaniem, że teraz należysz do swojego męża. Twój mąż nie ma żadnych zobowiązań wobec Twoich rodziców, skoro obrazili oni jego rodziców, ale nie ma też prawa być na nich zły. W przeciwnym razie ucierpi na tym Wasza miłość. Co do Twojego spadku, zostaw go, tak jak zostawiasz rodziców, z miłości do swego męża i swoich dzieci. Również Twój mąż powinien z tego spadku zrezygnować. Jest to bardzo niska cena za skarb, który w nim zyskałaś.
1) Nie masz prawa odciążania swojej matki. Możesz założyć, że ona czuje się winna nie tylko wobec Ciebie, lecz także wobec Twojego ojca, ale nie ma siły żeby wziąć na siebie tę winę i jej konsekwencje. Nie wolno Ci wobec matki winy tej upiększać, wypierać ani brać na siebie. Nie wolno Ci także stawiać matce zarzutów z powodu tego, co zrobiła. Musisz ją z tym pozostawić całkowicie samą. Jedno jest konieczne: Musisz skonfrontować matkę z tym, że dla Ciebie ojciec jest ważny, że go kochasz i uznajesz za część siebie i swojego życia, niezależnie od tego, jakie uczucia to w niej wzbudzi. 2) Z mojego doświadczenia wynika, że opis, jaki ktoś był, oraz negatywne opisy własnego zachowania nie pomagają w rozwiązaniu problemu. Wówczas los zostaje zdegradowany do poziomu dobrej lub złej woli. Znaczące wydaje mi się to, że Twoja matka jest jedynym dzieckiem, które przeżyło, że jej dwoje rodzeństwa wcześnie zmarło, a ona czuje się współodpowiedzialna za śmierć jednego z nich. Nie możesz matki z tego wyzwolić poprzez przejęcie jej lęku i winy. Rozwiązanie dla Ciebie: Pokłoń się przed tymi trzema umarłymi oraz ich losem i daj im miejsce w swoim sercu; poproś ich o błogosławieństwo, nawet jeśli żyjesz, a oni są martwi. Pokłoń się przed swoim własnym losem i weź to, co on Ci ofiarowuje, niezależnie od losu innych, niezależnie od zmarłych.
Odpowiedź pewnemu terapeucie z innego kręgu kulturowego 1) Jeśli jakiś członek rodziny zabija drugiego umyślnie, wówczas z reguły przegrywa swoje prawo do członkostwa. Jeśli dokonał tego czynu w afekcie i był to raczej nieszczęśliwy wypadek niż morderstwo, wtedy w różnych sytuacjach trzeba postępować różnie. Gdyby to babka była winna, musiałbyś jej pomóc poczuć ból z powodu popełnionego przez nią czynu i z powodu losu dziecka. Musisz tylko uważać, żeby nie było to współczucie sobie, lecz ból, który uczci zmarłe dziecko i zapewni mu znowu miejsce w pamięci systemu. Jeśli masz do czynienia z rodzeństwem zabitego dziecka, musi ono także z tym samym bólem odbyć żałobę po nieżyjącym i dać mu miejsce w swoim sercu. Niekiedy pomaga, jeśli dziecko, które przeżyło, przez pewien czas pokazuje swojemu nieżyjącemu rodzeństwu piękno tego świata, a potem, może po roku, zostawia je w pokoju. Często dzieci z takiej rodziny mają także uczucie winy, ponieważ żyją, podczas gdy ich rodzeństwo zmarło. Wtedy mogą powiedzieć zmarłemu bratu lub siostrze: „Ty nie żyjesz. Japożyję jeszcze trochę. Potem także umrę". To stwarza solidarność z umarłymi i chroni żyjących przed arogancją w stosunku do umarłych. Kiedy dochodzi do tak zwanej eutanazji dzieci, trzeba chyba postępować podobnie. Zależy to od tego, czy masz do czynienia z matką czy z jednym z rodzeństwa. Można przyjąć, że śmierć rodzeństwa działa na żyjących tak, że identyfikują się w duszy ze zmarłymi i próbują odbyć pokutę. 2) Wszyscy mordercy w rodzinie Twojej klientki muszą zostać wykluczeni. Przegrali oni swoją przynależność. Kobieta musi także usunąć ich wszystkich ze swojego serca. W przeciwnym razie inni będą obciążeni winą i będą za nich ponosić konsekwencje. Do nieżyjącego brata zaś Twoja klientka powinna zwrócić się z miłością.